درخت بی بر

آن قصه شنیدید که در باغ، یکی روز

از جور تیر، زار بنالید سپیدار

کز من دگر بیخ و بنی ماند و نه شاخی

از تیشه هیزم شکن و اره نجار

این با که توان گفت که در عین بلندی

دست قدرم کرد بناگاه نگونسار

گفتش تبر آهسته که جرم تو همین بس

کاین موسم حاصل بود و نیست ترا بار

تا شام نیفتاد صدای تبر از گوش

شد توده در آن باغ، سحر هیمه بسیار

دهقان چو تنور خود از این هیمه برافروخت

بگریست سپیدار و چنین گفت دگر بار

آوخ که شدم هیزم و آتشگر گیتی

اندام مرا سوخت چنین ز آتش ادبار

هر شاخه ام افتاد در آخر به تنوری

زین جامه نه یک پود بجا ماند و نه یک تار

چون ریشه من کنده شد از باغ و بخشکید

در صفحه ایام، نه گل باد و نه گلزار

از سوختن خویش همی زارم و گریم

آن را که بسوزند، چو من گریه کند زار

کو دولت و فیروزی و آسایش و آرام

کو دعوی دیروزی و آن پایه و مقدار

خندید برو شعله که از دست که نالی

ناچیزی تو کرد بدینگونه تو را خار

آن شاخ که سر برکشد و میوه نیارد

فرجام بجز سوختنش نیست سزاوار

جز دانش و حکمت نبود میوه انسان

ای میوه فروش هنر، این دکه و بازار

از گفته ناکرده بیهوده چه حاصل

گردار نکو کن، که نه سودیست ز گفتار

آسان گذرد گر شب و روز و مه و سالت

دور فلکت پست نمیکرد و سبکسار

امروز، سرافرازی دی را هنری نیست

میباید از امسال سخن راند، نه از پار

. : بانو پروین اعتصامی : .